Að vera lasinn

Mikið rosalega er erfitt að vera ung kona á framabraut og þurfa að gefa sér tíma til þess að vera heima lasinn!!

Ég er búin að vera lasinn síðan ég var að í starfskynning á Stöð 2/ Vísi síðasta föstudag, ég komst ekki í vinnuna þangað aftur á laugardag, né auka vinnuna mína um kvöldið. Ég þurfti að sleppa að mæta í hina aukavinnuna mína á mánudaginn og gat ekki mætt í starfskynningu á útvarpið á mánudag og þriðjudag. Ég þurfti að sleppa kennslu á mánudag og þriðjudag, ég hef ekki getað unnið í viðtölnum sem ég á eftir að vinna úr fyrir Stúdentablaðið. Ekkert getað klárað verkefnið sem ég var byrjuð að vinna að á Stöð 2/Vísi og ekkert getað mætt í skólann eða gert verkefnin þar.

Ég hef líka þurft að hætta við stelpukvöld með vinkonunumm, frestað fundum vegna DWC- sýningarinnar, hætt við að hjálpa frænku minni með veislu sem hún hélt í gær og þurft að fresta hittingi vegna tónlistarinnar á DWC-sýningunni. Einnig sé ég fram á það að geta ekki mætt í Starfskynningu á RÚV á morgunn, né í aukavinnu tvö annaðkvöld.

Ég hef aldrei verið lasinn eins lengi og ég er núna. Allt þetta gerir það að verkum að ég fattaði hvað ein manneskja gerir mikið í einni viku án þess að gera sér í raun grein fyrir á hve mörgum vígstöðvum hún er að vinna. Ég hef eytt svo miklum tíma í að hringja í fólk og afsaka það að ég geti ekki mætt, það liggur við það hefði sparað mér tíma á að mæta og gera bara hlutina í stað þess að eiga í öllum þessum "Hæ ég er lasinn" samtölum.


Allavega sendið mér heilla og batnandi óskir..

kv. Kvefbossi Knúdsen